Netflix en een dekentje

Het is een koude zondagmorgen wanneer ik samen met een vriendin over het strand loop met een van mijn honden. Mijn oudste hond heb ik deze dag thuisgelaten. Met haar vijftien jaar is ze behoorlijk op aan het raken en de wandelingen die langer dan tien minuten duren trekt ze simpelweg niet meer. 
Thuis kent ze de route als haar broekzak en deert het niet dat ze niets meer hoort en ziet, maar in een vreemde omgeving raakt ze letterlijk van het pad.
Mijn vriendin klaagt deze morgen steen en been, ze is al enige tijd single en heeft inmiddels al twaalf keer gezegd dat ze zeker weet dat ze alleen zal blijven.
Even zo vaak heb ik haar gevraagd waarom ze daar zo zeker van is, Tamara is een bloedmooie vrouw met een bijzonder gevoel voor humor. Al onze vrienden noemen haar Tam, maar dat is ze niet. Ze heeft een sterke eigen wil en bijbehorende mening. Blijkbaar schrikt dit sommige mannen wat af.
“Weet je wat het is?”, zegt ze terwijl ze de bal gooit voor mijn hond.
“Ik heb niet eens zoveel wensen, ik wil gewoon een leuke flexibele vriend en een hond. Niet te veel gedoe, gewoon werken en s avonds een beetje Netflix kijken. Dat zou toch niet zo moeilijk moeten zijn?”
“Een hond is zo aangeschaft en een Netflix abonnement ook, dus je kan al aardig wat van je dromen gaan waarmaken”, zeg ik lachend.
“Die flexibele vriend komt waarschijnlijk vanzelf wel een keer op je pad.”
Ze staart uit over de zee en zegt dan “mensen hebben het constant maar over hun soulmate. En dat vind ik achterlijk, want hoe gruwelijk veel mazzel heb je dan als je van alle miljarden mensen op aarde je soulmate vindt in de kroeg drie straten verderop? Misschien leeft mijn soulmate wel in Australië, dan ben ik mooi de sjaak zeg.”
Ik glimlach van oor tot oor. Ik vind het leuk hoe haar brein werkt.
“Nee maar even serieus”, zegt ze ernstig. “Die mannen die ik hier leer kennen sporen niet hoor. Laatst had ik toch een paar keer afgesproken met die aannemer Rogier?” 
Ik knik en schaam me ineens dat ik haar niet meer naar deze man gevraagd heb. 
“Hij leek prima in het begin, gezellige prater, hield ook van honden net als ik. Maar aan het einde van de avond wilde hij de rekening delen. Noem me ouderwets maar dat vind ik dus echt een minpunt.
Maar om hem toch het voordeel van de twijfel te geven had ik nog een aantal keren met hem afgesproken en op een avond eindigde we bij hem thuis. Hij had alleen maar bier in de koelkast dus nam ik water want bier vind ik echt goor. Na zijn vijfde biertje begon hij al zijn seksuele fantasieën aan mij op te biechten. Broodje nuchter moest ik aanhoren hoe geweldig hij het vond als vrouwen op zijn gezicht zitten. Sjezus, alsof ik wil weten wat hij met andere vrouwen uitgespookt heeft.
Na het tiende verhaal over hoe zijn vorige vrouwen daar zo van genoten kon ik het niet laten om te vragen of zijn neus soms groter was dan zijn jongeheer. En daarna heb ik Rogier nooit meer gezien.”
Dubbelgevouwen van het lachen sta ik daar op het strand terwijl mijn hond keihard tegen me aanspringt van enthousiasme omdat ik in haar ogen raar doe.
“Ja lach maar”, zei ze ernstig. 
“Joh meid, jouw ware Jacob komt echt nog wel”, zeg ik terwijl ik het zand van mijn jas afveeg en de bal in zee gooi. 
“Een flexibele vriend kan nooit het enige zijn wat jou gelukkig zal maken, je moet eerst jezelf gelukkig maken, niemand anders gaat dat voor jou doen.”
Ze knikte en in haar ogen zag ik dat ik de juiste snaar geraakt had.
Twee weken later belde Tam mij op. “Zin om een rondje te gaan wandelen door het bos en daarna een pannenkoekje te gaan eten? Ik betaal.”
Een uur later parkeerde ik mijn auto bij het Amsterdamse bos en liet mijn hond eruit die als een malle stond te springen. Twee minuten later kwam de paarse Clio van mijn vriendin aanrijden. Ze zwaaide en ze had een glimlach op haar gezicht zoals je alleen ziet bij jonge kinderen met kerstmis.
Ze stapte uit en omhelsde me stevig.
“Ik wil je aan iemand voorstellen”, zei ze enthousiast.
Ze liep terug naar haar auto en deed de deur van de passagierskant open. Ze tilde een klein bruin hondje van de stoel.
“Oh mijn God”, jubelde ik. “Is die van jou?”
“Ja! Meegenomen uit het asiel bij mij om de hoek. Hij bleek daar al maanden te zitten. Hij is namelijk al acht jaar oud en blijkbaar zit niemand daarop te wachten. Maar hij is zo lief en makkelijk. Hij luistert super goed en is ontzettend vriendelijk.
Mijn rottweiler snuffelt even aan deze nieuwkomer en na wat rare sprongen van beide kanten gaan ze er samen al spelend vandoor. Ze vinden elkaar direct prima gezelschap.
Mijn vriendin gooit de riem over haar nek en steekt haar arm in de mijne. Stilzwijgend lopen we het bos in en genieten van de aanblik van zoveel vrolijkheid.
“Hoe heet hij eigenlijk?”, vraag ik dan.
“Netflix”.
We barsten allebei in lachen uit.
Na anderhalf uur komen we aan bij het pannenkoekenhuis, onze honden liggen moe maar voldaan onder de tafel terwijl wij genieten van een ouderwetse pannenkoek met veel te veel stroop.
“Ik ben trots op je”, zeg ik tegen haar als de serveerster onze lege borden weer meeneemt en de rekening op onze tafel legt.
“Twee van drie wensen waargemaakt in een klap. Netflix en een hond.” Ik moet weer lachen.
“Eigenlijk heb je al je wensen waargemaakt. Met Netflix heb je meteen een flexibele vriend te pakken.”
“Nou”, zegt ze. “Ik heb mijn flexibele vriend ook geregeld inmiddels”. 
Verbaasd kijk ik haar aan en ben voorbereid op een verhaal over een nieuwe man in haar leven.
Maar in plaats van te praten pakt ze haar portemonnee en haalt daar een gloednieuwe creditcard uit.
“Ik betaal “, zegt ze en haalt de creditcard door het mobiele pinapparaat.
“Ik snap geloof ik niet helemaal wat je bedoelt”, zeg ik zachtjes.
Ze houdt de creditcard vlak voor mijn gezicht en buigt hem alle kanten op. 
“Flexibel!”, schreeuwt ze en ze giert het uit van het lachen. 
“Kom Netflix, we gaan lekker naar huis. Samen onder een dekentje televisiekijken. 
Ik hou van haar, het leven kan zo mooi zijn.